يكشنبه ۲ آبان ۹۵
موسیقی تو گوشم بود دلم نمیخواست اون دو تای دیروزی که کلی صبح شنبه دیروز را دلچسب کرده بود دوباره گوش بدهم.
قبلش تو اتوبوس همش فکر کرده بودم چه تغییری هست که اگر بخواهم میتوانم و اگر ایجاد کنم حالم خوش میشود..
چه تغییری..؟
غم انگیز بود که هیچ تغییری در محدوده من پیدا نمیشد.
:) تا این که خداوند هدف از خلقت پیاده رو های کاج خلوت کوتاه اما تمام نشوی دانشگاه را نشانم داد و من آغوش در آغوش موسیقی با چشمان بسته پا تو پای آفتاب گذاشتم.
موسیقی با چشمان بسته در پیاده رو.
#الکی خوش بودنو گاهی میپذیرم. گاهی که نیاز فیزیولوژیکی ام باشد.
