#چهارم_آذر
خشونت_علیه_زنان
اولین؛
نمیدونم چه جوری مطلبو از تو ذهنم و از لابه لای ابرها و غبارها به درستی روی کاغذ بنشونم و حقشو برای خودم ادا کنم. آرام و واضح میخوام بگم وقتی از پایمال شدن حق و حقوق زنی حرف میزنیم و از ظلمهایی که بر اونها میشه میگیم لزوما نمیخوایم "ظالم" رو محاکمه کنیم. لزوما نمیخوایم ظالم رو تحقیر کنیم. لزوما نمیخوایم براش متاسف باشیم. بلکه لزوما میخواهیم همه را آگاه کنیم. هر کسی میتواند ظلم کند و ناحقی به وجود بیاورد. دوست، پدر مادر یا معشوقه یک زن. کسانی که در عین علاقه واقعی، ناغافل ضربه ها را وارد قلب او میکنند.
دومین؛
وقتی یک زن/مرد علیه انسانیت یک زن دیگر بلند میشود لزوما به معنی از هستی ساقط کردن او نیست. گاهی مرد به بهانه غیرت، زن را ماه ها در خانه زندانی میکند. گاهی مادری به مسئولیت تربیت دختر به اصطلاح نجیب و پاکش، لذت خندیدن با صدای بلند و تاب سواری در پارک را از او میگیرد. حتی اگر دوازده ساله باشد. گاهی آشنا و فامیل رو به مادر و پدر نورسیده میگوید حالا ببینید بچتون با اینکه دختر شد انقد برایتان بخندد و شیرین باشد که شما نگهش دارید و جهیزیه اش را هم بدهید. گاهی اعضای خانواده میخواهند زودتر سفره جمع شود و ظرف ها شسته شوند در حالی که برادر نشسته، مردان همه نشسته اند. باید زودتر همه ی کارها انجام شود. بدون هیچ نوع راه حل دیگه ای. حتی اگر دختر پریود باشد. حتی اگر همه ی انسان ها با این مکانیسم های طبیعی و علمی به دنیا آمده باشند. گاهی دختر ها در جمع خودشان از دماغ بزرگ فلانی حرف میزنند که چه کسی میگیردش یا از دماغ کوچک فلانی که چه موقع عمل کرد یا از مانتویی شدن دختر چادری که چه دلیلی داشته.. گاهی جامعه دختر با کتانی زرد را نمی پذیرد، دوچرخه سوار را نمیپذیرد ساز به دوش را نمیپذیرد. مسافرت مجردی برو را نمی پذیرد. جواب سلام بده هم کلاسی مذکر را نمیپذیرد....و.
