شنبه ۱۳ آذر ۹۵
چقد بی حال و گیجم. فردا ارائه دارم. انقد عقب انداختیمش که خسته شدیم. کلی امتحان هست. این وسط یه نفر هم انگار از من دلخوره! از صبح محلم نمیده. تو اتوبوس شلوغ و پر از آدم همش خودمو محکم گرفته بودم به اون خانومه که برگه ام آر آی دستش بود نخورم. بعد فکر کرده بودم اون خانوم اون عقب چه زیباس و چه بچه‌ش خوشگل. بعد تو اون شلوغی آیا باید از اون دختر که همکلاسیمه خداحافظی کنم. چرا از اون پرسیدم کجا میره.. بی ادبی بود. بعد تر یه جا دیگه فکر کردم راننده اتوبوس که صدامو نمیشنوه... چرا باز میگم میشه درو باز کنید. تا اطلاع ثانوی از ابر ها و آسمون عکس نمیگیرم. سر کلاس ازم درس پرسید. اونقد هیچی نگفتم که بحث عوض شد. چه جزوه شاخی داشت! پر از خط کشیدن نکات مهم و برگه های رنگی و توضیحات بیشتر اونم به انگلیسی. این اخلاق از کجا اومد که نگاه نکردم و ازش نگرفتم. راستی گواهینامه گرفت. هیچ وقت دقیقا نفهمید چقد دعا کردم. لعنت به دانشگاهی که توش شک کنی دوست هم جنستو بغل کنی. خودشم بد واستاده بود. نمیشد دیگه. میگن من رمزی جزوه مینویسم و کسی سر در نمیاره. امروز هم مردم چه شاخن تو اینستا. من چقد شاخ نیستم تو همه چی. چقد آب و نارنگی خوردم این روزها. امروز نارنگی نخوردم. دیگه دلم نمیخواد لباس بخرم. دیگه حوصله همینقد آرایش نامرئیم رو هم ندارم. سردرد و مسمومیت از کجا اومد. چرا کیفم سسی شد. کسی میدونه همه چیم بوی سس میده؟ چقد من همش تنهام. چرا موقع ناهار به بچه ها گفتم تو تعطیلات همش تنها بودم. چرا یکی گفت منم همین. به غیر از این که نباید میگفتم چقد خودم بودم امروز. چقد سعی کردم از وقتم استفاده کنم. چقد حالا گشنمه. چقد نمی خوام درس بخونم.
