فراکنده🌌

تو دنیایی که همه واستادن جلوتو بگیرن، آدم نهایتا خودش هم شبیه اونها میشه. یعنی به یک جایی میرسی که برای خواسته های خودت تره هم خورد نمیکنی و موجود نحیف درونتو با یک دنیا خواسته ریز و درشت تنها میزاری.