همیشه فکر میکردم اینطوریه که یه سری آدمها برای دوستی خوبند و یک سری ها بد. و ادم باید تو دوره های مختلف هی خوش شانس باشه و هی با زرنگی خوبها رو انتخاب کنه.
کم کم فهمیدم تعداد بدها خیلی کمه و تقریبا ادم از بین خوبها باید خوبی که شبیه خودشه انتخاب کنه. برای چندمین بار با آدم خیلی خوب که شبیه من نیست دوست شدم و حالا حس میکنم دلیل ناراحتیم احساسیه که باعث میشه نسبت به خودم داشته باشم
برای حفظ دوستی، حذف شخصیت نکردیم و به هم باج "هر چه بخواهی همان درست است" ندادیم.
..ما هر دو تغییر کردیم، فراوان، اما هرگز شبیه هم نشدیم. این راز بزرگ و محور اساسی دوستی ما بود.
..این شبیه شدن ها، مسئله ای ست که باعث میشود ما غالبا تنها بمانیم چرا که از مقلد بیزاریم یا از اینکه تقلید کنیم مگر آنکه دوستی را با دلقکی برابر بدانیم یا آنقدر درمانده و ضعیف النفس باشیم که احتیاج به له شدن در دیگری را حس کنیم یا آنقدر بیمار باشیم که بخواهیم در مقام "خود همه چیز بینی" جمعی انسان تو سری خور ساده لوح را به مسخرگی واداریم.
ابوالمشاغل، نادر ابراهیمی
تو سالهای جور کردن مداد و جامدادی و سرکن برای آدمها و آزمونهایشان گیر کردم. مسئله خارج شدن از این مرحله نیست. مسئله وارد شدن به مرحله ی بعدی هم نیست. همینطوری فقط خواستم بگم چه کش اومده این قضیه...
