فراکنده🌌

در مقابل مورد جدید که باهاش آشنا شدم احساس گیجی میکنم. انگار بلند شدم راه برم اما تلو تلو میخورم. این رو فهمیده؟ نمیدونم. اگه تو نت دیده باشید صحبت در مورد روانشناسی دارک و تکنیک های وابسته کردن طرف مقابل خیلی معروف شده(دیدید دیگه؟) شاید این مورد هم از همین قبیل کارها با من میکنه. گاهی هست گاهی نه. گاهی گرم گاهی سرد. این رفتارها رو خود من هم قبلا ناخواسته داشتم. فکر میکنم در عین جذابیتش سالم و پایدار نیست بنابراین آگاهانه سعی میکنم کمتر استفاده کنم. تا جایی که دست خودمه. میتونم بگم در حال حاضر در مقابل این آدم هیچ دارک نیستم. کاملا شفاف، مشتاق، بالغ، صبور، مسئول و هر چیز خوب و سالمی که تصور کنید هستم.

دیروز تو چشم پزشکی هر کی تنها بود نمیتونست قطره چشم رو درست بریزه. ولی ریختن همه به هر حال.

هر چه زمان میگذرد بیشتر دلم میخواهد همنشینی کم حرف داشته باشم.

بدون سانسور بگم. هنوز هم هر موقع با والدین میرم فروشگاه زنجیره ای منتظرم اخرش بگن برو برای خودت یه چیپس بردار.

قسمت اول سریال فرندز اونجایی که ریچل عروسیشو به هم زده و از خونواده قهر کرده و از طرفی برای بهتر کردن حالش با پول باباش بوت های قشنگی میخره! اونجایی که دوستاش ازش میخوان همه ی کارت های اعتباریش رو از بین ببره و وقتی ریچل این کار رو میکنه مونیکا بغلش میکنه و این ها رو میگه:

 welcome to the real world it s.u.c.k.s but you're gonna l.o.v.e it

یکی از دوستای دانشگاهی روانشناسه و تو صفحه کاریش در مورد تفاوت افسردگی و فرسودگی سوال کرده. به نظرم نکته ظریف و قابل تاملیه.

یکی از چیزهایی که واقعا نمی‌خوام قبول کنم تو این دنیا، تاثیر داروها و مواد شیمیایی روی اخلاق آدم‌‌هاست. مثلا این همه علم اخلاق و روانشناسی و انسان شناسی و این موضوعات وجود داره و من بابتش کلاس میرم و کتاب میخونم و انتظار تغییر در روحیه ام دارم، بعد یک شب کپسول ویتامین دِ می‌خورم و صبح با حال بهتری بیدار میشوم با این که همه چیز سر جای خودش است و روال دنیا همان است و معلومات من هم همان. یا از آن عجیب‌تر تاثیر مواد غذایی. ترشی و پیاز می‌خوری و احساس ‌می‌کنی با چه آدم‌های ناجووری افتادی گوشه رینگ. اصلا می‌بینی دعوا میشه، فقط به خاطر این که با سوپت فلفل خوردی. راستش این سیم‌پیچی های بیوشیمیایی یک جورهایی حال مرا در مورد انسان و انسانیت گرفته. منکر تربیت خودمون از طریق مطالعه و رشد فکری نیستم ولی این که اخلاق را با این همه تعریف و توصیف با یک سیم وصل کنیم به یک سری ترکیب شیمیایی خیلی توی ذوق است. و انصافا سیستم را پیچیده کرده.

پ.ن. عبارت سیم پیچی های بیوشیمیایی را یک بار از دکتر هولاکویی شنیدم.

سوالی که این روزهای بزرگسالی از خودم میپرسم این نیست که اطرافیان برام چی کار کردن. اینه که من براشون چی کار کردم.. پاسخ این سوال زیاد درخور نیست.

گفتم اگه در کاری مطمئن باشم بقیه آدم ها آن را تسهیل می‌کنند؟ اشتباه کردم. اشتباه. امیدوارم یک روز از من حمایتی بشه که انتخابش کردم. نه حمایتی که اونجاست و گه مالی شده.

قبلنا پادکست ده صبح گوش می‌دادم که  یه جاش می‌گفت کلا تا وقتی اولین قراردادتون رو نبستید، شرکت نزنید. حالا من اینو تعمیم میدم به همه چی. معمولا کمی از کارهای یک ایده جلو رفت بقیه در جریان قرار میگیرند، دلیل عمده  از این کار اینه که وقتی خودم مطمئن شدم اصولا آدم‌ها تسهیلش می‌کنن.

از اول صبحه نشستم به نصب یک برنامه و حالا دیگه داشتم یواش یواش بی خیالش میشدم که به عنوان آخرین تیر، یک فیلم آموزشی دیگر هم دیدم. از ابتدا تا انتهای کار را مو به مو می گفت. همان هایی بودند که خودم هزار بار انجام داده بودم رفت و رفت تا فقط آخر فیلم نشان داد که باید دوباره برنامه را اجرا کرد. می دانید فقط همین بود. معلم کنکور فیزیکم که حتی نکات ریز سر جلسه را از او یادداشت می کردم هم میگفت درصد بالایی از تست هایی که اشتباه میزنن دقیقا مربوط به 10 درصد پایانی محاسبات است.

می خواهم بگویم این یعنی آخرش خیلی مهم است یعنی همیشه آخرش خیلی مهم است.