فراکنده🌌

دیروز موهامو کوتاه کوتاه کردم. دادم به پ. چون هرروز بعد دانشگاه میرم حموم و داشتن موهای خیس تو این زمستون عاقلانه نیست. حالا زود خشک میشه و سبک هستم و موهام پف کرده و بامزه شده. با این که پ خیلی برابر کوتاه نکرده و اولش حس کردم شبیه قلمو یا جارو شدم! اما چون از این کار خوشش میاد و چشماش ستاره میشه و لبخند میزنه سپردم به خودش. دستهای گنده و کم رمقش که روی موهام میکشید به این نتیجه میرسیدم که تصمیمم خوبی گرفتم. اولش گفت یه موی سفید بلند بلند هم داری. زود گفتم از اون موها زیاده. حس عجیبی بود ببینه بزرگی یا حتی نشونه های پیری اومده سراغم!

خلاصه موهامو کوتاه کوتاه کردم. نقطه.

آدمی که میخواد مهربون و بخشنده باشه باید در نظر بگیره که ممکنه قدرشو ندونن. ممکنه دیر متوجه‌ش بشن. ممکنه هیچوقت یا حتی اسیب بزنن. اما آدم مهربون درست مثل طبیعت هست. یک دهنده بدون ادعا و بدون انتظار و غنی و سرشار از نیروی درون. شما میتونید انتخاب کنید که این باشید ولی درد کشیدن هم داره ولی بزرگی و سربلندی هم داره. وقتی درد رو اجتناب ناپذیر و فرعی ببینین میتونین خودتون و حستون رو درک کنید و همراهی کنید که حتی مهربون تر باشید. به همین خاطره که مهربونی و بخشندگی نیاز به دانایی و فرزانگی داره.

نخبه بودن در جهان سوم یک موهبت نیست. یک امتحان الهیه.

اما آنجایی که از این امتحان الهی سرفراز بیای بیرون. همانجا.

لپتاپم رو روشن کردم فقط همین یک جمله رو بنویسم

برای همه شادی میخوام حتی وقتایی که بخیلیم میشه. دلم نمیخواد شاهد قطع شادی آدم ها باشم. غمگین میشم درماندگی کسی رو ببینم. دلم میخواد شادی شون ادامه دار باشه.