بعد از سال‌ها امسال اولین تابستونیه که کلاس‌های موسیقی فرهنگ‌سرا را از سایتشان یا تلفنی چک نکردم. عملا تابستونی وجود نداره و تا اخرش درس دارم و از طرفی قبول کردم پول زیادی برای هزینه کردن در این راه ندارم. شاید یک وقت دیگه. هر زمان که داراتر شدم. تا اون موقع امیدوارم معنویت رو بتونم از راه‌های دیگه ای به دست بیارم.
کم کم دارم به یکی از چیزهایی که همیشه میخواستم بدونم، می‌رسم. این که حالا که وضع داخلی کشور از لحاظ علمی انقد ضد و نقیضه، ما دقیقا در چه وضعیتی از امکانات به سر می‌بریم. چقدر تحریم ها ما رو عقب انداخته. چقدر جلو میندازه. تا چه حد میشه به خودمون متکی باشیم. تا چه حد میشه بدون پول توی جیبمون به خومون متکی باشیم؟ چه طور میشه صرفا با دانش و تجربه و آگاهی در دانشگاه و محیط‌هایی شبیه به اون به جایگاه بالایی رسید و تا چه حد بعدا دست بقیه رو گرفت. تا چه حد از دستمون بر میاد. بیست سال دیگه شرایط چیه و رشد علمی مون چه شکلیه.
اساتیدی که ادعا میکنند امید هست و اگر خودمون خوب باشیم، و عالم با عمل باشیم، دستمون گرفته میشه آیا جدا امیدوار هستند یا راهی به جز امیدواری برای ما نمی‌بینند. از این امیدی که در بینه، چی تعیین میکنه چقدرش درسته. چه هزینه هایی باید پرداخت کرد..
از همه‌ی این‌ها عجیب تر چقدر ضروریه همه تنها با یک سیستم ایدئولوژیکی هم سو باشیم؟
