جمعه ۶ مهر ۹۷
هر کسی یه فکرهایی تو ذهنش داره که نمیخواد داشته باشه. هر کسی ممکنه موقع دیدن تلویزیون موقع رانندگی وسط خوندن یک کتاب سرشو تکون بده و اون داخل بگه نه نه نه... و تو دلش آرزو کنه کاش فکر ها مثل پرنده از بوم ذهنش پر بزنن و برن.
اما نمیشه. نمیرن. فکر ها همیشه هستند. ترس ها همیشه هستند. سوال ها همیشه هستند. همه چیز هست و ما شاید خیلی هم اختیارشونو نداریم. شما فکر میکنید چون صاحب این بدن هستین لابد اون داخل اختیار فکر کردن به هر چیزی که بخواین هم دارین که البته درست فکر کردین. اما این برای حالا که بیست سی یا چهل ... سالی از تاریخ ساختتون گذشته و هیچ کنترل درستی روش نداشتین نیست و تا ثریا دیواره کج رفته.. حالا دیگه بعضی چیزها مهمون ناخونده‌ن. شما نخواستین بیان شما نخواستین بمونن اما اومدن. اما موندن. و حالا با تلاش های بی ثمر شما موندنی تر میشن. پس از نه گفتن و "بهش فکر نکن" برای خودتون استفاده نکنید. (کی شده به حرف خودتون گوش بدین؟)
یه وقتایی باید لیوان چای به دست تو خونه برین سمت در. در ذهنتون رو باز کنید. باز بزارید. بزارید هر فکری میخواد بیاد. هر فکری رو هر مبلی خواست بشینه. شما هم بنشینید پشت میزتون کارتون رو بکنید.
یه سری فکرها میرن خودشون. و کم کم یه مهمون های دیگه یه فکرهای بهتر که شما خودتون خالقشون هستید یا فراخوندین میان.
