دارم کتاب طرز فکر از کارل دوک رو میخونم. در مورد تفاوت دو نوع طرز فکر اصلی آدم‌ها (ثابت و رشد) صحبت میکنه. ده صفحه خودندم و خیلی توجهم رو جلب نکرده. نمیدونم 290 صفحه بعدی رو میخونم یا نه. قصد دارم یه کم دیگه ادامه بدم و بعد تصمیم بگیرم چون ورق میزدم پر داستان ریزه بود و البته کتاب خوش دستی هم هست! نکته ساده اما جالبی که وجود داره اینه که طرز فکر ما میتونه ترکیبی از هر دو حالت ثابت و رشدی باشه. میتونه موضوع به موضوع فرق کنه و این خودش بینهایت حالت فکری درست میکنه. مثل یه طیف گسترده که ما هر کدوم یه جاش هستیم. بعضی از هم دوریم. بعضی به هم نزدیک.
امروز کتاب قبلی که مدتها تو دست و پای منو و ن بود رو از قفسه در اوردم بهش نشون دادم و گفتم راستی ن! این تموم شد. میخوام بچه یاد بگیره کارها بالاخره تموم میشن و اگه زحمت پیش بردنشون رو بکشیم حس خوبش تا مدتها (اگه نگیم همیشه) هست. البته یکی هم باید اینا رو به خودم آموزش بده.
پ.ن. ن همان خواهرزاده 6 ساله‌ام
