فکر میکنم هروقت از خودم عکسی میزارم و کامنتای محبت آمیز میگیرم باید جواب بدم حتی ایموجی‌هارو. بعد این کار برای من نابلد که زبونم به بعضی کلمات محبت‌امیز باز نمیشه(حتی به بعضی اموجی‌های محبت‌آمیز) سخته. خیلی سخته مخصوصا که میخوام جواب همه رو یه جور خوبی بدم و تازه برابری و عدالت رو هم بین‌شون رعایت کنم!! یک پادشاه عادل
خانم شیک و پیک توی اتوبوس به بیرون اشاره کرد و گفت نگاه کنین انگار تگزاسه. هر چی چشم چرخوندم هیچی بیرون شبیه تگزاس نبود. آدمها ماشین‌ها خیابونا. هیچی. جز بنر یک فیلم بی‌سرانجام دیگه روی سردر سینما! درست در همان میدانی که رئیس جمهور دیروز در آنجا بود.
نگاه میکنم به اطرافم. به ماشین‌های سبزی که به من احساس امنیت نمی‌دهند به مردمی که خسته‌ن به مغازه‌هایی که خالین به پولی که ساعت به ساعت بی ارزش‌تر میشه. دلم میخواد قبل از تموم شدن دوران من، این دوران تموم بشه. این سیاهی همون سیاهی نیماس.
خدا سایه تاریک مفت‌خوران، انگلستان، روسیه، چین و امریکا را از سر این خاک ِ پاک کم بکند.
نمیدونم دقیقا از کی اما مدتی هست به طرز غیر قابل باوری دنیای مد و فشن رو دنبال میکنم. عکس‌ها مجلات مدل‌ها برند‌ها. برام جالبه. برام خیلی خیلی جالبه. امروز دیدم ولی‌عهد عربستان در ادای احترام به زنان با برند‌های مطرحی قرارداد بسته تا چند ماه دیگه هفته مد رو در این کشور برگزار کنند.
احساس میکنم بخش بزرگی از داشته‌ها و سرمایه‌های عصر ما در حال هدر رفتنه. آدم‌هایی که میتونن تو این راه جهانی بشن. برند‌ها و طراحای ایرانی که هیچی کم ندارن و درآمد. و مهم‌تر از اون تموم داشته‌های فرهنگ و تاریخ‌مون مثل لباس‌هامون هم میتونه به جای کشورهای دیگه به اسم خودمون شناخته بشن. کاش این کابوس تو همین نسل من تموم بشه. کاش یه روز ما هم هفته مد داشته باشیم و جهانی باشه. همین.
اون فصل از کتابی که فکر میکردم خوندنش تا خود غروب سیزده‌بدر هم تموم نشه تموم شد! با افتخار لاک‌پشت مسابقه امروز تموم سعی‌ش رو کرد.
