فراکنده🌌

الان دیدم یادم اومد تابستون با کلی اعتماد به نفس قرار گذاشته بودم اسم بعضی ملکولهای بیوشیمیایی رو حفظ کنم و شاخ بشکنم. حالا بعد یک ترم میبینم کل کلاس جزئیات ساختار هر کدومو بلدیم!

یه دفعه یادم اومد با وجود گذشتن روزها و فهمیدن احساسش و با وجود راه های فراوون مقابلم،  هیچ سعی ای برای پیدا کردن اسمش نکردم. هیچ فکر نمیکردم با این همه هیاهوی بیرونم، کنجکاوی و درونگراییم از  ز هم حتی به ترتیب کمتر و بیشتر باشه.

مدام سعی کردم درس بخونم و احساس میکنم نوشتن عادیو به خاطر خوندن ترجمه ناروون متن از دست دادم. درگیر امتحان فردا هستم. این وسط کلی فکرهای عجیب و غریب میاد به سرم که بی سانسورترینش که بشه گفت ترکوندن دانشگاه و یهو برای هیچ وقت نرفتنه.

دفتر ثبت رکوردها را داد به من تا لباسش را بپوشد. چشم از من و دفتر برنمیداشت. میترسید کسی رکوردش را عوض کند. همش از امانت میگفت از حق الناس.. بعد من  را میپایید. همه ی لباسهایش را پوشید و دفتر را در اولین وهله پس گرفت. به دفتر خیره شده  بودم  و به چیزی که دیگر از دسترسم خارج میشد و رکورد تقلبی که پشیمانی نتوانست درستش کند.

استاد فاز دوم کلاسمون آدمی بود که باید پیشرفتمو میدید. حالا دیگه هیچوقت باهاش کلاس نخواهیم داشت. از شرایط انتخاب واحدهای اینجا همینو بگم که یه درس مهم بهم نرسید. یه جورایی مثل آخرزمانه که هر کی به فکر خودشه. مادر بچه را رها میکند..  و چیزهای دیگری که یادم نیست. با این حال این همه نگران و ناراحتی من از خراب شدن پرده سینمای شخصیمه که معنیش اینه که دیگه فیلم اخر هفته ای در کار نیست..احتمالا!

شما چه کار میکنید؟ مشغول چه چیزی هستید این روزها؟

به زودی دیگر نمیدیدم و از هوش میرفتم.

فکر کنم از من خوشش میاد. چقد اروم و احمق به نظر میاد. به نظر شبیه هستیم. به نظر ازش خوشم بیاد. به نظر زود خسته کننده باشه. به نظر ذهن جالبی داشته باشه. به نظر با دیدنم خوشحال میشه اما خیلی راحتتر به نظر میاد. به نظرم فکر میکنه منو صدساله میشناسه و به اندازه صد سال باهام حرف داره. به نظر از حالا دوستشم  و میتونه از اول مهم ترین حرفاشو بزنه. به نظر دوست داشت بهش سلام کنم. با اون عینکش.

یه کتاب شعر هزار صفحه ای از سیدعلی صالحی خریدم برای تولدش و حالا نهایتا دو روز پیشم میمونه و نهایتا  میتونم چند صفحه شو شانسی باز کنم بخونم.

قبل از شروع کلاس بعدی از تریا اومدیم بیرون. تو تریا همه از تولد دیشب میگفتن. همون که نشد برم.. همه با هیجان از ادمها و شلوغ بازی ها و سوتی ها و کادوها میگفتن. صاحب تولد چند بار گفت دوست داشتم شما هم باشین واقعا جات خالی بود خیلی خوش گذشت. من هم همون چند بار درست نشد بگم چقد دوست داشتم.. کلی حرف زدیم و بیشتر بقیه و دیگه ساعت ده شد. آماده شدیم بریم کلاس..راه افتادیم به سمت کلاس شماره سیزده.  بین راه نزدیک در رو خروجی که رسیدیم گفتم من نمیام و دوست ندارم کلاسشو..  و خداحافظی کردم. خیلی اتفاقی. 

شاید همه ما اشتباه کرده بودیم اومدیم این رشته. شاید همه ما در اصل باید پلیس و کارآگاه میشدیم تو دانشکده افسری.