بهم میگه چرا تو مثل بقیه دخترها نیستی؟ آیا اولین کسی بود که این را میگفت؟ نه. پسری که با او مجازی آشنا میشدم هم پریشب همینو گفت. هر دو به نوعی اعتراضی. اما با موضوعات متفاوت.
چرا شبیه بقیه دخترا نیستم؟ نمیدونم. آیا اصلا متفاوت هستم؟ بله. آیا این تفاوت از یه زخم میاد یا از یه دیدگاه؟ نمیدونم. آیا راضیم که این تفاوت هست؟ نمیدونم.
این وسط دارم چی کار میکنم؟
باز باید برم تکمیل پروژه پایان نامه ام در آن آزمایشگاه کثیف و پول خرج کنم تا مقاله بشود؟
مقاله بشه که چی؟
باید زبان بخونم پول بدم برم ایلتس بدم؟
نمره آیلتس بیارم که چی؟
برم اپلای کنم درس بخونم دکترا غم غربت و فقر و نداری و سوز و سرما؟
که چی؟
بمونم؟ شوهر کنم؟ هرروز برم پیاده‌روی سر راه ببینم پنیر ده هزار تومن گرون شده؟ هرروز اینترنت رو روشن کنم و ببینم یکی دزدی کرده یکی یکی رو کشته؟ هر روز بترسم که میدوئم سی.نه هام بالا پایین میره و کسی میبینه؟ تا گوشی ام را بگذارم توی شو.رتم که دزد نبردش؟
که چی؟
زنان خاورمیانه ناجورترین تجربیات و تجربه میکنن. نه اونقد عقب افتاده ان که دستشون به جایی نرسه و نه اونقد مدرن که دستشون به جایی برسه.
اون وسطها با کلی مشکل فرهنگی خانوداگی مالی فلان فلان.
اومدم اینجا ذهنمو مرتب کنم.
"هرروز" دارم چی کار میکنم؟
توی اینستا عکس های گربه ای که یه پسر 38 ساله برایم میفرستد نگاه میکنم. ست های ورزشی ام را انجام میدهم. بازی میکنم.
خیلی وقتا پایتون یاد میگیرم.
گهگاهی مقاله
و گهگاهی تر زبان میخونم
از کار هم که انصراف دادم. چون پول نمیدادن و استاد و مدرس نمیخواستن بلکه خر بار زن میخواستن.
و من استاد بودم. یه استاد بی تجربه نیم بند و این با خر بار زن فرق دارد (درست میگم؟)
حالا دیگر هیچ چیز نیستم. نه استاد نه خر بار زن. خودم نخواستم باشم.
نه همسر کسی هستم نه کارمند کسی نه استاد کسی نه دانشجوی کسی نه مامان کسی نه دوست دختر کسی. هیچ.
خودمم.
نیاز دارم شجاع باشم.
شجاع
شجاع باشم رها کنم. حذف کنم. کم کنم.
نیاز دارم سریع باشم.
سریع.
سریع باشم بچسبم به اصلیات.
نیاز دارم صبور باشم.
صبور
صبور باشم تا نتیجه بگیرم.
ذهن نامرتبم مرتب نشد اما داره نفس میکشه...
